هزینه آبروداری چقدر است؟
به گزارش مجله سفرنامه مالزی، نبرد نساجی مازندران و پرسپولیس در زمینی که بیشتر به باتلاق شباهت داشت تا چمن، بار دیگر بحث تکراری زیرساخت را در فوتبال ایران داغ نموده است. وقتی در خصوص زیرساخت حرف می زنیم، اساسی ترین آن ها زمین چمن است؛ سطحی صاف و استاندارد که بتوان بدون مشکل روی آن تمرین و بازی کرد.
این خواسته چنان ساده و اساسی است که هرگونه توصیف و تمثیلی در باب آن، جنبه اضافه گویی دارد. فوتبالی که زمین استاندارد نداشته باشد، مثل آشپزی است که ظرف و ظروف مناسب کارش را در اختیار نبیند، مثل شناگری که استخر وسیع و پرآب در مقابلش نبیند. با چنین شرایطی واضح است که کیفیت کار چندان بالا نخواهد بود و آنچه به فعل می رسد، کمترین میزان از استحقاق و استعداد ورزشکاران است. برای فوتبال ایران باید بسیار دردناک باشد که تصاویر مربوط به بازی قائم شهر در پیج های اینستاگرامی خبرنگاران عربستانی سوژه طنز و تعجب شده است. مگر هزینه آبروداری برای این فوتبال چقدر است که دریغ می گردد؟
همه وطن، وطنی است
کیفیت اسفبار ورزشگاه شهید وطنی قائم شهر بعد از بارندگی این شهر درحالی موردتوجه قرار گرفته است که این زمین قبلا هم در شرایط مشابه قرار داشته؛ مثل بازی پارسال با پارس جنوبی جم که همین طور در یک زمین پر از آب برگزار گردید. دردناک تر اینکه چمن ورزشگاه وطنی مصنوعی است و حتی در شرایط جوی مناسب هم برای بازی حرفه ای فوتبال ایده آل نیست.
شگفت انگیز است که در شمال زیبا، همه جا سرسبز است، غیر از چمن های فوتبال! فصول گذشته زمین پرآب ورزشگاه خانگی خونه به خونه هم داد همه را درآورده بود و قبل از این ها ملوان و شموشک و چوکا. در بقیه شهر های کشور هم از این دست قاب ها زیاد داریم. در همین تهران، ماه گذشته پیکان درحالی در ورزشگاه شهر قدس میزبان شهرخودرو بود که بازی در یک استخر پرآب برگزار گردید؛ بعد چطور می توان از چنین مسابقه ای انتظار کیفی داشت؟ یک مسابقه کلاسیک هم بین فولاد و ذوب آهن به یاد داریم که در زمین واقعا پر از آب ورزشگاه تختی اهواز برگزار گردید. در بقیه شهر ها مثل اصفهان و مسجدسلیمان هم از این داستان ها داشته ایم.
قابل اصلاح است، اما...
بدترین نمونه از برگزاری یک بازی در زمین باتلاق گونه مربوط به ملاقات نیمه نهایی جام باشگاه های آسیا بین استقلال و آنیانگ کره جنوبی است که سال 81 با رجحان تیم کره ای به سرانجام رسید. شرایط چمن ورزشگاه آزادی در آن بازی بسیار بد بود و نهایتا طوری باعث سرافکندگی بین المللی فوتبال ایران شد که ورزشگاه را چندین ماه تعطیل کردند و یک زمین سالم و عمری برایش درست کردند.
چه تجربه ورزشگاه آزادی که واقعا زمین بی نقصی دارد و چه ورزشگاه های مدرن تر فعلی مثل شهدای فولاد و امام رضا (ع) به وضوح نشان می دهد ایجاد یک چمن خوب و استاندارد امکان پذیر است، فقط همت کافی برای آن در کشورمان وجود ندارد. چطور ممکن است ورزشگاه یادگار امام و بنیان دیزل تبریز چمن خوب داشته باشند، اما در بقیه شهر ها خبری از این موهبت نباشد؟ افسوس که مدیران ما تن به چنین سرمایه گذاری هایی نمی دهند و فقط دنبال رتق و فتق امور جاری و به فردا رساندن امروز هستند.
منبع: فرارو